یک سکانس طولانی‌

پنجره از این زاویه‌ای که من می‌‌نشینم

همیشه تکراری است.

همان ساختمان ها.

همان پرچمی که توی باد تکان میخورد.

و همان آسمان.

 تنها تصویر هیجان انگیزش

 درخت‌های دو طرف آن کوچه اند

 که دارند 

به هم

می‌‌رسند.